(سخنرانی در کابل – جدی 1389)
بسم الله الرحمن الرحیم
شاید کسان زیادی در اطراف ما باشند که هنوز هم 2014 را به عنوان یک نقطهی بسیار جدی مورد توجه قرار ندهند. شاید هم به دلیل این باشد که برخیها اطمینانهایی را برای خود داشته و از جاهای خاصی چراغ سبز گرفته باشند که هیچگونه آسیبی در 2014 متوجه آنان نخواهد بود. برخیهای دیگر هم شاید به دلیل این باشد که واقعاً هیچ تجربهای از تاریخ سیاسی افغانستان نگرفته اند و حس میکنند که خوب، بالاخره هر چه باشد به عنوان یک تجربهی تازه اتفاقی میافتد و ما با آن میسازیم و پیش میرویم. برخیهای دیگر هم شاید هنوز غافل باشند، به همان تعبیر قرآنی که میگوید: «اقترب للناس حسابهم و هم فی غفلتهم معرضون» (فصل حسابرسی مردم نزدیک است، ولی آنها در غفلت خود روگردان هستند». شاید این همان دستهای باشد که از درک واقعیتها عاجز بوده و در برابر واقعیتها با چشم و گوش باز برخورد نکنند.
اما من به دو دلیل مشخص از 2014 دچار بیم بوده و احساس نگرانی دارم:
اول، به دلیل اینکه حد اقل در دو دههی اخیر یکی از کسانی بوده ام که تجربهی خونباری را از یک فصل تقریباً مشابه دارم: سال 1992، وقتی که حکومت داکتر نجیب الله، چهار سال بعد از خروج نیروهای اتحاد شوروی، سقوط کرد. 2014 برای من دقیقاً زنگ 1992 را به صدا میآورد.
دوم، به دلیل اینکه در همین اواخر رفته ام تا امریکا و با اشخاص و مراجع مختلفی در ارتباط بوده ام که این حوادث، به هر حال، در همان جا و با تصمیم آنها شکل میگیرد؛ یعنی در همان جا است که کسانی تصمیم میگیرند در سال 2014 با افغانستان و نیروهای خود در این کشور چه کار کنند.
از ورای این دلایل نکتههایی به نظرم میرسند که حس میکنم نگرانی و بیم مرا توجیه میکنند. این نگرانی تنها به این دلیل نیست که نیروهای امریکا از افغانستان خارج میشود، بلکه بیشتر به دلیل عدم آمادگی ما برای مواجههی درست و قابل اطمینان با حوادث و واقعیتهای کشور ما نیز هست.
با این وجود، تا سال 2014 بیش از سه سال فاصله داریم. در این مدت، فرصت برای کار کردن و جلوگیری از حوادث ناگوار و نامطلوب کم نیست. این امکان وجود دارد که به مسئولیتهای فردی و اجتماعی/گروهی خود رسیدگی کرد.
در اینکه سال 2014 بیمها و هوشدارهایی را برای ما دارد، جای شکی نیست. در عین حال، امیدواریها و امکاناتی نیز هستند که نسل ما، در مقایسه با نسلهای پیشین در اختیار خود دارند. اما آیا در روشنایی بیم و هوشدارهایی که از 2014 میگیریم و با توجه به امکانات و زمینههایی که در اختیار خود داریم، میتوانیم به سوال «چه باید کرد؟» پاسخ مناسب داشته باشیم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر