(چگونه ميتوان وضعيت موجود را تغيير داد؟)
يكي از شاخصههاي عمدهی پویایی در یک جامعه تحول و تغييرپذيري مداوم آن است. جامعهاي كه نسبت به وضعيت موجود خويش به قناعت برسد و به فكر تغييردادن و متحول ساختن آن نباشد، مرحلهی نزول و انحطاط خويش را آغاز كرده است.
تحول و تغییر در جوامعي كه مراحل بدويت خويش را تحت فشار هماهنگي با اقتضاهاي جهان مدرن طي ميكنند، اغلب با فشار بیرونی صورت میگیرد. جوامع بدوي نميتوانند در بدويت خويش بمانند، همانگونه که با حفظ سنتها و اصول بدوي خويش، با اقتضاهاي جهان مدرن نیز همسويي داشته نمیتوانند. به همین دلیل است که جوامع بدوي قالب سنتی خويش را با فشار بیرونی میشکنند و قالب جديد را به اجبار بیرونی ميگيرند.
بدويت و مدنيت معيار ثابتی ندارد كه بتوان جوامع را در قالب آن فرو برد و بر بدوي يا مدني بودن آن حکم نمود. بدوي یا مدني بودن جوامع را ميتوان در يك ردهبندي مقايسوي و نسبي تعيين کرد. در یک نگاه ساده، جامعهی مدنی جامعهايست كه از نورمها و زمينههاي رفاهي و رهايشي بهتر برخوردار باشد، دارای نظم و نظام قانونمندتر باشد، موانع و مشكلات خويش را با سهولتهايي بيشتر رفع كند، از خشم و تهاجم طبيعت مصئونيتي بيشتر داشته باشد، ثروت و قدرت و امكانات آن براي اكثريت افراد قابل دسترسي باشد، از دام تعصب و جزمیتهای مذهبی و اعتقادی و ایدئولوژیک در امان باشد.... در جانب مقابل، جامعهای که از این شاخصهها محروم باشد، در شمار جامعهی بدوی گرفته میشود.
(ادامه مطلب را در جمهوری سکوت دنبال کنید)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر