(زیستن با حس گناه، همیشه آزاردهنده است. یکی از واعظان مذهبی در هالند، این حس گناه را در روان کسانی تزریق می کرد که برای عزاداری امام حسین (ع) زیر منبر او گرد آمده بودند. به نظر می رسد آنچه این واعظ مردم را با آن مورد خطاب و ملامتی قرار می داد، حکایتی از زیستن دشوار برای نسل سنتی جامعه، نه تنها در کشورهای متمدن امروز، بلکه در کابل و شهرهای دیگر افغانستان نیز است. در سخنانی که شب یازدهم عاشورا، به تعقیب اظهارات آن واعظ مذهبی داشتم، به همین نکته اشاره ای کردم که متن آن را اینجا ملاحظه می کنید.)17 دسامبر 2010
بسم الله الرحمن الرحيم
«ان الحسين مصباح الهدي و سفينه النجات»: حسين چراغ هدايت و كشتي نجات است.
قبل از همه احساس خرسندي ميكنم كه امروز در حضور شما خواهران، برادران، پدران و مادران گرامي قرار دارم و ميتوانيم لحظهای با همديگر از هدايتی كه به میمنت چراغ امام حسين نصيب ما ميشود، بهرهمند شويم. مطمين هستم كه در طول روزهاي گذشته در مورد امام حسين و هدف حركت امام حسين در اين جا سخنان زیادی گفته شده است. شايد آنچه كه من امشب ميگويم، نکتهی تازهای نباشد؛ ولي معمولاً آگاهي در درون جامعه با تكرار نهادينه ميشود. اغلباً تصور میکنیم كه وقتي سخنی در يكجا گفته شد، و هدايتی در يك زمان مطرح شد، براي تمام نسلها و در تمام زمانها كفايت ميكند. در حاليكه اين طور نيست. آگاهي همزمان با رشد انسان به تكرار ضرورت دارد. ما و شما در هر زمان به آگاهي ويژهی خود ضرورت داريم. اگر ما در يك شرايط جنگي قرار داريم؛ دشمن هست و ما را تهديد ميكند و حيات و امينت ما در خطر است، به آگاهي خاصی ضرورت داريم که بايد براي ما بیان شود. اگر ما در يك شرايط صلح به سر ميبريم: امنيت هست، و مدنيت هست، ما به آگاهي خاص خود ضرورت داريم. بايد اين آگاهي تكرار شود. به همين خاطر است كه حس نميكنم كه اگر امروز هم من در ادامهی سخنانی كه در ده روز گذشته گفته شده و يا در گذشتهها دوستان ما شينده باشند، نکتههایی را تکرار کنم، کار بيهودهای باشد. بههرحال، این تكرار تکراری از يك آگاهي است كه امکان دارد ضرورتش در زمان ما بيشتر از ديروز بوده باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر