پاشنه آشیل حکومت شما سیاسی است نه تخنیکی
جناب رییس جمهور،
بالاخره لست اعضای کابینه «حکومت وحدت ملی» به پارلمان رفت. خبر خوشی
است و نشان می دهد که قافله به هر حال به راه افتیده است. پس پس رفتن یا پیش پیش
آمدن مهم نیست. مهم این است که جهت آن هنوز هم توسط شما تعیین می شود.
تا یکی دو روز دیگر معلوم خواهد شد که چند نفر از این لست در فلتر
پارلمان گیر خواهد کرد و چند نفر از آن بیرون خواهد آمد. می گویند در دوران پس از
تحلیف، وکیلانی که با شما در جریان کمپاین همکاری داشتند، در هیچ مسأله مهمی طرف
مشورت شما قرار نگرفته و از جانب شما برای شان گفته نشده است که گره کار در کجا
بوده و نظر آنها به عنوان همکاران پارلمانی تان در مورد این یا آن مسأله سیاسی چه بوده
است. برعکس، داکتر عبدالله به عنوان سرتیم رقیب شما، چندین بار با همراهان خود
جلسه داشته و گویا کوشیده است سمپاتی رفیقان خود را در «قربانی»ای که متحمل شده
است، جلب کند.
اگر این حرف ها باز هم از جنس شایعه های بی اساس نباشند، به نظر می رسد
پارلمان سناریوی تلخی را پیش روی شما باز خواهد کرد. اگر تیم داکتر عبدالله تصمیم
بگیرد که به تمام کاندیدوزیران خود به شکل تیمی رأی دهند، اما اعضای تیم شما، از
بی توجهی و کم مهری شما دندان بجوند، وضعیت ناخوشایندی را در انتظار خواهید داشت.
رأی پارلمان سری است. رأی سری مجال خوبی است برای کتمان شدن هرگونه تصمیمی که در
ملأ عام پرهزینه تلقی می شود. مثلاً اگر شکریه بارکزی یا اسدالله سعادتی هم به
کاندیدوزیران شما رأی ندهند، قابل پیگرد نخواهند بود؛ اما سیلی ای که نصب می شود،
تنها بیخ صورت شما را سرخ خواهد کرد و بس.
***
از این قصه می گذریم. اصل حرف این است که مشکل اصلی شما هنوز هم مشکل
سیاسی است نه مشکل تخنیکی. وزیر بالاخره تعیین می شود. یک بار نشد، دو بار یا سه
بار. بالاخره پارلمان هم خسته می شود و یکی را رأی می دهد که ورق بچرخد و صفحه ای
تازه باز شود. اما مشکل شما تازه، بعد از آن شروع می شود. وزیر می رود به وزارت.
قانون برایش امکان می دهد که از اتوریته و صلاحیت وزارت خود استفاده کند. تا شما خبر
شوید که وزیری در حوزه صلاحیت خود، چقدر با معیارهایی که شما دارید، سازگار بوده
یا نبوده، پنج شش مهره سست خواهد شد.
شما در این اواخر گفتید که وکیلان و سناتوران را از رفت و آمد پشت
دروازه وزیران و یا سایر مقامات ارشد حکومتی معاف می کنید. با این طرح، وزیران و
روسای ادارات مهم از مزاحمت فارغ می شوند. اما آیا واقعاً فکر کرده اید که این
کار، در نظام از هم گسیخته اداری افغانستان، و در فرهنگ نامهذب و غیرمدنی ای که
گرفتارش هستیم، چه پیامدهایی خواهد داشت؟
خوب است یکی دو نکته را در نظر گیریم تا عواقب سیاسی آن برای شما معلوم
شود: 250 وکیل و 100 سناتور مجموعاً می شود 350 تن. اگر این رقم را ضرب کنیم به حد
اقل پنجاه اداره مهم که شامل وزارت و ریاست های مستقل و ادارات مهم باشد، رقم می
رسد به 17500. یعنی اگر هر یک از این ارباب رجوع تنها یک بار در ماه (26 روز کاری)
به یکی از ادارات به خاطر یک کار سر بزنند، رقمی در حدود 673 مورد در روز می شود. حالا
نگوییم که برخی از وکیلان کار شان در یک اداره به یک بار در ماه خلاصه نمی شود.
آیا حجم این همه کار سنگین و پرمشغله تنها از یک دفتر قابل رسیدگی خواهد بود؟
گذشته از آن، وکیلان از مرجعیت قوای مقننه به این دفتر مراجعه می کنند نه از
موقعیت یک مراجعه کننده چشم بین و منتظر. آیا فکر کرده اید که اگر وکیل از این
دفتر ناراحت و آزرده بیرون شود، کوفت آن را از کجا خواهد کشید؟
جناب رییس جمهور،
داستان لست کابینه فشار سیاسی بر شانه های ارگ را برملا کرد. تدابیر
تخنیکی باید این فشار را کم کنند نه اینکه بر حجم آن بیفزایند. شما اگر به اطراف
تان نگاه کنید، چشمان همه را دارای رنگ سیاسی می بینید. اگر ریگی هم زیر دندان کسی
بیاید، آن را تأویل سیاسی می کند. مثلاً اگر فلان وزیر پیشنهادی فلان رهبر به دلیل
عدم تخصص یا مسخرگی هایی که از تمام وجناتش می بارد، رد شود، دستش را روی زخم
سیاسی می گذارد نه بی کفایتی تخنیکی. این مشکل، پاشنه آشیل حکومت شماست. به همین
دلیل، شاید خوب باشد که شما، از همین امشب، لست مشکلات سیاسی تان را همانند مشکلات
تخنیکی روی میز بگذارید. فراموش نکنید که حکومت شما، ناکارگی تخنیکی را به عنوان
یک خصوصیت تاریخی و فرهنگی تحمل می کند، اما در برابر ساده ترین مشکل سیاسی به
زانو می افتد.
22 جدی 1393
پل خشک، دشت برچی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر